روی ِ صندلی ای که داشت قیژ قیژ می کرد

.

.

با پلک هایی باز

وسط ِ اتاقی تاریک

.

.

بلند شدم

کلید برق را فشردم

نور چشمانم را زد

دوباره روی ِ صندلی ِ قیژ قیژ کن (!)

...

نه

این عکس های ِ در و دیوار

این یادگاری های ِ آویزان شده

این گل های خشک شده ی ِ فسیل شده

نه

نمی توانم ...

بلند شدم

کلید برق را فشردم باز ...

سیـــــــــــــاهی...

بهتر است ...

.

قیژ

قیژ

قیژ

.

.

.